Kitaplarım. Tek Sığınağım

Uzun zamandır kendime dair bir şeyler yazmak istiyorum fakat yazacak şey bulamıyordum. Sonunda bu günlerde beni kendilerine bağlayan kitaplardan söz etmek istiyorum. Daha doğrusu okumaktan.

Ben ki çok fazla kitap okumayan biri her ne olduysa kitaplardan başımı kaldırmıyorum. Anlıyor beni kitaplar. Uzaklaştırıyor bulunduğum ortamdan. Gerçekten bu günlerde bana bir şeyler oldu müzik olan bir yerde kitap okumam imkansızdı şimdi kulaklıksız okuyamıyorum gibi. 

Takıyorum kulaklığımı, açıyorum müziğimi, alıyorum elime kitabımı başlıyorum dünya gezegeninden uzaklaşmaya. Otobüste, evde, okulda, dershanede her yerde okuyorum. Yeter ki oturayım. Genel olarak otobüste okuyorum çünkü ömrüm otobüste geçiyor. Okula giderken 1 saat, okuldan kursa giderken 1 saat, kurstan eve gelirken yarım saat ohooo ben ölsem mezarımı da otobüsün bagajına koyarlar. 

Babam kızar oldu bana 'Ne çok okuyorsun' diye. Neymiş kitaplarıma para yetiştiremiyormuş. Hah! senden sigara parası istesem daha mı iyi olacak? bulmuşsun benim gibi çocuğu öp başına koy. Bir de benimle ağız dalaşına girdi mi vuruyorum yüzüne başarılarımı. Hadi şimdi gıkı çıksın bana. 

Bir de değerli ki kitaplarım. El sürdürmüyorum. Ablam kitabımın üstüne bir kaç damla su döktü diye demedik bırakmadım. Ellemeyeceksiniz abi benim kitaplarımı. Onlar benim tek sırdaşım tek yoldaşım. Ve tek sığınağım. D&R ın bir şubesini bana verseler bu durumu aileme bile yeğlerim. O kadar yani.