Sen Koskoca Gökyüzüsün

Dökemiyorum içimi artık. Yazamıyorum. O kadar çok birikmişsin ki içimde kelimeler yan yana gelip tercüman olamıyorlar onlara. Bana benziyor kelimeler bende sana bir türlü tercüman olamamıştım ya. Hani hiç senin olamamıştım. Hiç anlayamamıştın beni. İçimde kal sen. Taa en derinlerimde. Bir söz okudum bu gün, yine aklıma sen düştün. Sanki aklımdan çıktığın varmış gibi. Bir kez daha seni andım bugün. Çınladı mı sağ kulağın? Dur bir hatırlayayım ne diyordu sözde? Hah 'Elimde olsa saklamaz mıyım seni kaburgalarımın içinde?' diye bir söz. Oradan çıktığın mı var senin? Kaburgamın içinde kısa kısa ritim tutan yumruk kadar şeyin içine nasıl sığıyorsun harbiden? Sana olan hislerim dağları dünyaları aşarken sen bir yumruk kadar şeyin içinde nasıl geçiniyorsun?

Gökyüzü en çok sana yakışıyor bunu biliyorsun değil mi? Keza her şey en çok sana yakışıyor bende. En çok bende güzelsin sen. En fazla bende varsın. Herkes giyer gökyüzünü ama herkes taşıyamaz senin gibi. Herkes gülemez senin gibi. Bir şey soracağım sana sen Gökyüzünü üstüne mi geçiriyorsun yoksa sen başlı başına gökyüzü müsün? Şimdi fark ettim sen bildiğin gökyüzüsün. Gökyüzüm. Her soluğumda içime dolan, kaburgalarımın içindeki yumruğa dokunan sen o mavisin. Sen mavisin. Açığıyla koyusuyla, ıslağıyla kurusuyla. Sen mavim, benim gökyüzümsün. Her yerde seni görüyorum ama en çok yukarı baktığımda göz göze geliyoruz. O kadar parlak ve temizsin ki utanıyorum senden. Gözlerimi kaçırıyorum. İstemiyorum benimle kirlenmeni.

Sen koskoca gökyüzüsün. Beni görmen imkansız. Görmede zaten. Senin yağmanı istemem. Kokunu toprağa satmanı istemem ben. Seni isterim başlı başına. Kokunu, mavini, gökkuşaklı paraşütünü. Ben seni isterim.