21 Mayıs 2014 Çarşamba

Alıştım Sanırım Yalnızlığa


Kaç zamandır yazmıyorum. Gırtlağıma kadar dolmayı bekliyordum ama gırtlağımı da geçti dertlerim tasalarım. Uyku bana her zaman çare olurken gözlerim kapanmıyor. Özlüyor muyum birini? Halsiz miyim? yorgun muyum? Yoksa gelecek kaygısı mı? Ailemi bu kadar düşünmemi sağlayan? bilmiyorum hangi biri. Aslında hepsi.

Kızıyorum kızaran gözlerime önceden çok ağlamaktan şikayetçi olurdum şimdi küstü göz yaşlarım dökülmüyorlar. Belki biri olsa yanımda elini omzuma koysa her şey düzelecek. Neden olmasın? Ama güvenmiyorum onlara güvenemiyorum insanlara.

Kalmak istiyorum oturduğum köşemde duvarlar olsun diyorum benim arkadaşlarım onlar dinlesin tüm dertlerimi. Susuyorum öylesi zamanlarda sanki mavi bir iple dikilmiş dudaklarım birbirine. İşte o zaman acıyorum kendime.

Sigarayı içime çekmesem de çıkan dumanından zevk alır oldum. Zararı umrumda değil. yoruldum artık ciddi ciddi yoruldum. Keşke ebedi uykuya uzansam. kimse olmadan yanımda her zaman olduğu gibi yanımda kimse olmadan hemde hiç kimse. Kalsam yine tek başıma ayakta duramasam yıkılsam tek başıma kimse tutmasa elimden kalksam tekrar ayağa beni yıkmaya çalışan haşin rüzgara yine göğüs gersem tek başıma. Keşke gerebilsem. Yok ya ben onuda yaparım sonuçta yalnızım her zaman ki gibi. Alışkınım buna.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder